Answering machine

لابد برای شما هم پیش آمده است که به دوستی زنگ بزنید و از آن طرف سیم, پیامگیر یا پاسخگوی اتوماتیک برایتان یک قطعه موسیقی بنوازد یا شعری زمزمه کند. بین ایرانیان کسانی با ذوق هستند که به جای دو کلمه خشک و خالی, عدم حضور خود را با کلام منظوم در تلفن اعلاک کنند.

یکی از همین جماعت از دوست خود ع.ی که شاعری طناز(یعنی طنزپرداز!) است در خواست کرده بود برایش یک دوبیتی بسازد تا روی دستگاه ضبط کند. ایشان هم ساخته اند:

شرمنده از آنم که نباشم به سرایم      تا با تو سلامی و علیکی بنمایم

گر لطف کنی نمره و پیغام گذاری     پاسخ دهم ای دوست به محضی که بیایم

اما کار به همین جا خاتمه پیدا نمی کند. درخواست دوست,راهنمای ذهن شاعر می شود که سری یزند به خانه شعرای پیشین و بیندیشد که اگر حافظ و خیام و فردوسی و دیگران در عصر Answering Machine زندگی می کردند چه کلامی روی این ماشین می گذاشتند.

و این است حاصل آن تفرس:

در منزل حافظ

رفته ام بیرون من از کاشانه خود, غم مخور         تا مگر بینم رخ جانانه خود, غم مخور

بشنوی پاسخ زحافظ گر که بگذاری پیام            آن زمان که بازگردد خانه خود, غم مخور

در منزل سعدی

از آوای دل انگیز تو مستم        نباشم خانه و شرمنده هستم

به پیغام تو خواهم گفت پاسخ     فلک گر فرصتی دادی به دستم

در منزل خیام

این چرخ فلک عمر مرا داد به باد     ممنون توام که کرده ای از ما یاد

رفتم سر کوچه منزل کوزه فروش    آیم چو به خانه پاسخت خواهم داد

در منزل فردوسی

نمی باشم امروز اندر سرای      که رسم ادب را بیاورم به جای

به چیغامت ای دوست گویم جواب      چو فردا برآید بلند آفتاب